İnsanlar kendilerini yeni olanın heyecanına kaptırırlar. Yeni olan, beyinde dopamin şarjı oluşturur. Değişik olan çekicidir. İnsanlar her şeyi görmek ve her şeyi denemek istiyorlar.
Her alanda eski olana karşı hissedilen arzu azalıyor. Yeni olan heyecan yaratıyor. Ufukta görünen, alışıldık olandan bir açıdan da olsa çekici oluyor. Bir müdürün daha geniş bir odaya taşınması önemli olmayabilir, ama bu değişiklik beklentisi müdürün dopamin hormonunun artmasına sebep olabiliyor.
İnsanlar olabileceklerin en iyisini istemeye programlanmışlardır. Ama bu en iyi dediklerine bir kez ulaştıktan sonra ona çabucak alışırlar.
Pek çok insan her şeyi öğrenmek ister, ama öğrendikten sonra o konuda heyecanları kalmaz. Öğrenme süreci esnasında beyindeki nöronlar arasındaki devreler değişir. Dopamin beyindeki bağlantıların gelişimini destekler. Ancak öğrenmenin gerçekleşmesi için arzu duymak şarttır. Dopamin arzunun molekülüdür. Haz almadan, arzu duymadan öğrenmek çok zordur. Çünkü haz, zekâyı biler.
Her alanda daha iyisini istemek insanın tabiatında vardır.
Sevdiğimiz bir kimsenin gelmesini çok arzu ederiz, ama o kişi geldikten ve beklentimiz karşılandıktan sonra eski heyecanınız kalmaz.
Kemalettin Kamu (1901-1948) “kimsesizlik” şiirinde, beklenti, merak, korku, özlem, yalnızlık duygularını çok düşündürücü bir tarzda ifade ediyor ve beklentilerin gücüne vurgu yapıyor:
Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Başucumda biri bana “su yok” desin de!