Her kültürde milyarlarca anne- baba, çocukları için kendi hayatlarını mahvediyorlar. Kendilerini feda ederek hayatı daha anlamlı kılmaya çalışıyorlar. Kendilerine sorarsanız, çocuklarını her türlü beladan, acıdan, sorundan ve hastalıktan koruduklarını söylüyorlar.
Bu anlayış ne kadar doğrudur?
Hastalıkların sebebi yaşadığımız sorunlar mı?
Haddini aşan her şey zıddına dönüşür. Aşırı korumacılık çocukları sağlıklı değil, hasta eder.
Bir çok ebeveyn, çocukları hastalanmasın diye, onların çalışmasını ve özellikle zor işlerde çalışmasını istemezler. Çocuklarının işlerini de kendileri görmeye çalışır. Pek çok anneyi çocuğun çantasını taşırken, pek çok babayı çocuklarını işlerini yaparken görüyoruz. Pek çok baba çocuklarına servet bırakmak için çalışıyor. İlerde kendileri mal mülk kazanmaya çalışırken rahatsız olmasınlar diye (!). Ama o zaman sormak lazım: Bu çocukların ilerde yaşamaya değer bir hayatları olur mu? O zaman faydasız hale gelmezler mi? Bu süreçte nasıl sağlıklı olabilirler?
Deepak Chopra “Sağlığı Yaratma" adlı muhteşem eserinde diyor ki: "Doğanın her hangi bir yerinde bir şey yararsızlaştığında orada körelme görülür. Doğada yararsızlaşan her şey ölür. Ancak ve ancak gelişime, ilerleyişe katkıda bulunan şeylerde mümkündür sağlıklı oluş. Hayatta kalabilmenin tek yolu ilerlemektir ( s. 145).
Bizi hastalık yapan virüslere karşı koruyan bağışıklık hücrelerimiz, nesnel açıdan yaşamaya değer bir hayatın hizmetindeyken sanki çok daha iyi seferber olmaktadırlar. Bağışıklık hücreleri duygularımıza karşı da duyarlıdır. Çevremizdekilerle aramızda neşe ve bağlantı duygusunun baskın olduğu duygusal durumlarda olumlu bir tepki verirler (David Servan Schreiber, Anti Kanser, s.55-56). Sağlığı korumanın yolu insanlık hayrına önemli işler yapmaktan geçer. Hiç kimse, hayatını anlamsız ve işe yaramaz hale getirerek sağlıklı olamaz.
Her sorun veya sıkıntı nimete dönüşebilir. Karşımıza çıkan sorunları gelişip olgunlaşmamız için birer fırsat olarak görebildiğimiz zaman mutluluğun kapısını açabiliriz. Sorun yaksa, gelişme yoktur. "Öldürmeyen şey, beni güçlendirir" der Friedrich Nietzsche.