Seyrek de olsa içimden bir şeyler yapmak ya da pişirmek geliyor. Fırın işlerinden uzak kaldım. Fırınlı ocağımı yenilemiştim. Hiç memnun kalmadım. Turbo fırın kullanmasını beceremedim. Servis çağırdım. Onlar tepsiyi dibe ittiğim için olduğunu iddia etti ama yine olmadı. Altı pişiyor, üstü yanıyor. Ortası çiğ ve hamur kalıyor. Sonuç tam bir fiyasko!
O gün de canım illa ki kek yapmak istiyor. Kek hamurunu hazırladık, koyduk. Her şey tamam sıra pişirmeye geldi. Kekimiz bir güzel kabardı. Beklenen sonuç altı da üstü de yandı. Ortası da idare eder kıvamına geldi. Biz de kekin altını üstünü soyduk. Kek çıplak bir görünüm aldı. Bir d,lim kestim yedim. Tadı da güzeldi.
Bir süre sonra torunlarım, kızım, oğlum geldi. Birer dilim alıp, yediler. Bu çok güzel bir kek, tarifini alalım diyerek adını sordular. Ben de çıplak kek diye cevap verdim. Nasıl yani diye şaşırarak baktılar. Ben de kek tarifini verdim ve kekin altını üstünü biraz fazla pişirip, yakmalarını sonra alt ve üst parçaların itinayla soyulmasını çıkarılmasını söyledim. Sonra bu bir insan olsa, altını üstünü çıkaran insana ne denir diye sordum. Gülerek çıplak diye cevap verdiler. İşte bu da çıplak kek dedim ben de.
Bunu arkadaşlarım arasında anlatırken, becerisine güvendiğim bir arkadaşım değişik bir pişirme şekli önerdi. Keki ben mari usulü pişirmeyi denememi istedi. Yani klasik kek tarifini uyguladıktan sonra şu adımları takip etmemi istedi; kek hamurunu boşalttığımız kabı daha büyük bir tencereye oturtup, büyük tencereye üç parmak su koyup, tencerenin kapağını kapatıp, 45 dakika kısık ateşte (fırınsız ocak üzerinde) pişirmek.
Çok şaşırdım ama sonuç mükemmel oldu. Kabarık ve yanmamış bir kek elde etmeyi başardım! Ben zannetmiştim ki benim becerikli arkadaşım kendi icat ettiği bir yöntemi bana anlatıyor. Meğer öyle değilmiş. Hatta bugünlerde fırın içinde de su dolu kapta kek pişirmek pek bir modaymış.