Affetmek, geçmişte yaşananlarla ilgili yoğun duygu ve yakınmalardan kurtulmaktır. Dargınlığa ve kin tutmaya ihtiyacımızın olmadığını fark etmektir.
Affettiğimiz zaman, bizi aşağıladığını, bizi kırdığını ve bize ihanet etiğini düşündüğümüz insanı her düşündüğümüzde oluşan öfke ve dargınlığı bir kenara bırakırız.
Bununla birlikte kişinin düşmanı ( Mesela oğlunu öldüren teröristin görüntüsü) aklına geldiğinde midesi asitle, beyni öfkeyle dolar. Otomatik olarak tepki verir. Bu durumda ne yapılabilir?
Çocuklarda intikam alma yeteneği kendiliğinden gelişirken, affetme yeteneği kendiliğinden gelişmiyor. Affetmeyi öğretmek, okuma- yazma öğretmek kadar önemlidir. Çocuklarımız, bir arkadaşımızla kavga edip sonra barıştığımızı görmelidir. Çocuklarımız başkalarını nasıl bağışladığımızı ve ilişkilerimize nasıl devam ettiğimizi bizden öğrenmelidirler ( Hallowal, s. 105).
Sevginin tersi nefret değil ilgisizliktir. Nefret bizi biriyle, bir olayla, geçmişten gelen bir şeyle iletişim içinde tutar. Nefretin olduğu yerde iletişim ve birliktelik vardır. Nefret hiçbir şekilde bize hizmet etmez. En iyi davranış, saldırganla olan bağımızı koparmaktır.
Bu durumda affetmek için, saldırgan üzerinde değil, kendi üzerimizde çalışmamız gerekir. Kendi üzerimizde çalışmak, sahip olduğumuz sağlıklı ilişkileri güçlendirmeye çalışmaktır. Kendi hayatımı güçlendirmektir. Kendi üzerinde çalışan kişi, ailesiyle, arkadaşlarıyla ve ilgilendiği gruplarla olan ilişkileri üzerinde kafa yormaya çalışır, düşmanları üzerinde değil…
Affetmek, fiziksel ve duygusal sağlığımızı düzenleyerek ve uzun yaşama şansımızı artırarak hayatımızı düzene sokar. Öfke ve dargınlık kişiyi öldürebilir.
Bilimsel araştırmalar kızgın, dargın insanların, kendiliğinden bağışlayan insanlara göre daha sık kalp krizi geçirdiğini gösteriyor. İçlerinde öfke ve dargınlık barındıran insanlar, kendini kaybetmeye ve şiddete karşı daha eğilimlidir. Alkol ve ilaç kullanma ihtimalleri daha fazla ve uzun süreli pozitif insan ilişkileri kurmada daha beceriksizdirler (Edward M. Hallowal, Affetmek Üzerine, s. 46).
Affetmek bir seçimdir.
Thomas Szasz ifade etiği gibi, “Aptal ne affeder ne unutur, cahil affeder ve unutur, bilge affeder fakat unutmaz.”