Tek bir hayat hakkımız vardır. Onu dolu dolu yaşayıp olabilecek en az pişmanlıkla tamamlamalıyız. Anda kalmalı ve anı yaşamalıyız. Neredeysek orada olalım. “Şimdi ve burada olma” çerçevesine odaklanalım. Duygusal problemlerimizi fazla düşünerek çözemeyiz. Kendi üzerimizde çalışarak alışkanlıklarımızı değiştirebiliriz. Kaygılarımızı, mutluluğa dönüştürelim. Unutmayalım şu an var olan her şey değişecek ve başka şekle dönüşecek. Zor insanlarla beraber yaşama sanatını öğrenelim. Onlarla baş etmeye çalışmayalım.
İnsanların asıl sorunu, patronlarıyla, eşleriyle, arkadaşlarıyla, öfkeleriyle ilgili değildir. Asıl sorun ileride hiç göremeyecekleri insanlarla ilişkilerine odaklanmalarıdır. Her zaman içimizde insanların iyi olacaklarına dair güçlü bir his ve düşünce taşıyalım.
İnsanlar, gönül ferahlığı, kafa rahatlığı, hayatlarında sakinlik, düşüncelerinde berraklık yani huzur istiyorlar. İnsanlara huzur vermeye ve onları rahatlatmaya çalışalım. “Gerçekten ve kesin olarak tersini öğrenmedikçe, insanların iyi olduğunu varsayalım. Bunun tersi olsa bile, insanların değişmek için gerekli potansiyelleri olduğunu ve onlara yardım edebileceğimizi bilelim” diyor Leo Buscaglia.
Zihin karışıklığı veya belirsizliği, hafızayı çalışamaz hale getiren virüsler gibidir. Özellikle olumsuz düşünceler beyninizin ve dolayısıyla bedeninizin kontrolünü zamanla ele geçirebilir. Bunun sonucunda da bizi işe yaramaz konuma getirirler.
“And olsun biz insanoğluna şan, şeref ve nimetler verdik; onları karada ve denizde taşıdık, kendilerine güzel güzel rızıklar verdik ve onları yarattıklarımızın çoğundan üstün kıldık (İsrâ Suresi – 70) diye seslenen yüce Kuran’ın mesajlarına kulak verelim.
Eşref-i mahlukat olan kendimize ve diğer insanlara hizmet etmekten, huzur vermekten daha önemli ne olabilir?