Güzellikler önce insanın içinden başlar. İnsan mutsuzluğu da mutluluğu da kendi içinden üretir. İnsanın kendi içinde ürettiği kargaşa dış dünyadaki gerçek tehlikelerden çok daha ürkütücüdür.
Bir yumurta içeriden kırılırsa hayat başlar, eğer yumurta dışarıdan kırılırsa hayat sona erer. Tüm başarılı değişimler içeriden dışarıya doğru hareket eder. İçeriden gelen hareket, her zaman dışarıdan gelenlerden güçlüdür.
İnsanlar dış referanslı ve iç referanslı olarak ikiye ayrılır.
İç referans “olmak” temellidir. İçimizdeki bilgeliğe ve özümüze dayanır. İçsel güç bizim ruhsal temelimizdir. İçsel güç temelli olduğumuz zaman yargılamadan yaşarız.
“Olmak”, “sahip olmak” ın karşıtıdır. Olmak temelli yaşayan kimse, hiçbir şeye egemen olmaya çalışmaz. Her şeye kendi bütünlüğü, hayatı ve gelişimi içinde sever. Kendini yeniler. Olmak, kişinin var olan özelliklerini ve insanı zenginliklerini değerlendirerek, onları değiştirmesi demektir. İnsanda doğuştan getirilen en derin istek olmak eğilimlidir. Aktif olmak, başka insanlara ilgi duymak ve benlik kafesinin kapılarını açmak olmak eğilimlidir.
Olmak ilkesi, yalnızca burada ve şimdi vardır. Geçmişte veya gelecekte değil... Sahip olmakta ise insan geçmişte biriktirdiklerini düşünür. Geçmişi düşünür ve o anki duygularını hatırlamaya çalışarak yeniden duygulanmaya başlar ( Erich Fromm, Sahip Olmak Ya da Olmak, 1982, s. 200).