Yapabildiğimizin en iyisini yaptığımız zaman, hangi işi yaparsak yapalım ondan zevk alırız. O zaman sonuçlar olumsuz olsa da, olumsuz duygular uyandırmaz. Hatalarımızdan ders alır ve yeni bir yol denemiş oluruz. İşimizi başkalarının onayını almak veya ödül almak için değil, zevk almak için yaparız.
Meslek seçiminde bu husus çok önemlidir. Pek çok insan sevmediği mesleği ve sevmediği işi yaparak ömür boyu mutsuz oluyor. En iyi meslek, severek yaptığımız meslektir. Bu da kişiden kişiye göre değişir. İyi meslek, kötü meslek diye bir şey yoktur.
Yapmak zorunda kaldığımız için yaptığımız bir işte, en iyisini yapamayız. O zaman o işi yapmamak daha iyidir. Çünkü anda kalamayız, sürekli geçmişe veya geleceğe yoğunlaşarak, şimdiki zamanı ziyan etmiş oluruz.
Eğer geçmişteki bir rüyada yaşarsanız, şu anda olandan keyif alamazsınız. Anda olandan zevk alamamak geçmişte yaşamaktır. Bu yarı canlılıktır. Beraberinde gözyaşları ve acı getirir.
Biz bu dünyaya, sevmek için, haz almak için, sevgimizi paylaşmak için, mutlu olmak için geldik. İçimizden akıp giden zamana tepki duymamalıyız.
Kendimizle barışalım ve kendimiz olalım. Hayır demek istediğimizde hayır, evet demek istediğimizde evet diyelim. Kişisel bütünlüğümüzü bozmayalım. Kendimiz olabilmemiz için, yapabileceğimizin en iyisini yapmamız gerekir. Yapabileceğimizin en iyisini yapmadığımız zaman, kendimiz olma hakkını kaybetmiş oluruz.
Kendimizin yüceliğini, kendimizi ve başkalarını severek ifade edebiliriz. Başkalarının onayına ihtiyaç duymamıza gerek yoktur.
Don Miguel Ruiz şu sözü beni yıllarca düşündürmüş ve sıcak duyguları yaşamama sebep olmuştur: “Hayatınızdaki canlılık, üretkenlik, sevecenlik Tanrının size “Hey, seni seviyorum” demesidir.
“Tanrım seni seviyorum” demenin en iyi yolu, hayatımızı daima yapabileceğimizin en iyisini yaparak yaşamamızdır.
Her an yapabildiğimizin en iyisini yapmak bizi mutluluğa ulaştırır.